หยุดเวลาไว้ที่...ภูฏาน

หยุดเวลาไว้ที่...ภูฏาน (Lisa)

          โยนทิ้งวิถีชีวิตที่รีบเร่งไว้เพียงชั่วคราว แล้วปล่อยตัวปล่อยใจท่องเที่ยวให้ชุ่มชื่นหัวใจในดินแดนไร้กาลเวลาเพราะวิถีชีวิตคนที่นี่เรียบง่าย เชื่องช้า แต่งดงาม ไปสัมผัสดินแดนของ มังกรสายฟ้า (Druk Yul) หรือ ภูฏาน ที่คนไทยรู้จักกัน

สู่แดนมังกรสายฟ้า

          แม้จะไม่ค้นหูกับชื่อสายการบิน Druk Air สักเท่าไหร่แต่เราก็เชื่อใจว่า สายการบินแห่งชาติลำนี้จะพาเรามุ่งสู่จุดหมายปลายทางได้อย่างปลอดภัย เพราะอย่างน้อยคนท้องถิ่นย่อมคุ้นเคยกับสภาพภูมิประเทศของตัวเองอย่างดี ด้วยภูฏานถือเป็นประเทศที่แลนดิ้งยากแห่งหนึ่ง เพราะเต็มไปด้วยขุนเขา แต่แล้วแค่เพียง 4 ชั่วโมง ทีมนักเดินทางของเราก็มุ่งสู่เมืองพาโร (Paro) ซึ่งถือเป็นมืองเดียวในภูฏานที่มีพื้นที่ราบมากพอจะสร้างสนามบินได้



          ครั้นเมื่อถึงที่พัก ทีมนักเดินทางของเราก็ได้รับการต้อนรับจากลามะท้องถิ่น ด้วยบทสวดขอพรให้พวกเรามีความสุขและสุขภาพดี โดยพิธีจะมีตั้งแต่เทน้ำศักดิ์สิทธิ์ในกาแล้วให้พวกเราเอามือรอง ก่อนจะยกมือขึ้นมาดมและอังไว้ที่หน้าจนนำมาลูบไว้บนหัว เพื่อความสิริมงคลก่อนจบพิธี ลามะคนสุดท้ายจะเป็นคนผูกสายสิญจน์ให้แก่พวกเรา ซึ่งเป็นที่น่าแปลกใจว่าลามะที่นี่สามารถถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงได้

          อย่างไรก็ดี ถ้าไล่เลียงสีของสายสิญจน์แต่ละเส้นจะเห็นว่าแต่ละคนจะได้หลากสีสันต่างกันไป ถ้าใครได้สีแดงจะเป็นตัวแทนของไฟ ส่วนสีเขียวจะมีความหมายถึงสิ่งแวดล้อม สีเหลืองคือผืนแผ่นดิน สีฟ้าคือน้ำ และสีขาวคือท้องฟ้า แค่เพียงคำนิยามของสายสิญจน์เราก็พอจะเดาได้ว่า คนภูฏานมีวิถีชีวิตที่ผูกพันกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวเขามากขนาดไหน



          บ่ายคล้อย...สถานที่แห่งแรกที่เราได้ไปเยี่ยมชมคือ วัด Kyichu Temple ซึ่งสร้างขึ้นเมื่อศตวรรษที่ 7 ภายในวัดเก่าคร่ำคร่าแถมยังมีเหล่าผุ้สูงอายุต่างมาสวดมนต์และหมุนกงล้อ Wheel of Praying เพื่อขอพรตามที่ตัวเองหวัง นอกจากนั้น เรายังเห็น Religious Cake อันทำจากข้าว แป้ง และเนย โดยมีความเชื่อว่าใครที่มีผู้ป่วยอยู่ในบ้าน ขอเพียงนำเค้กอันศักดิ์สิทธิ์นี้มาถวายที่วัด เท่ากับทุกข์โศกโรคภัยออกจากบ้านแล้ว


ภูฏาน

          ย่ำค่ำ...พวกเรามีโอกาสดินเนอร์ท่ามกลางแสงเที่ยนและดวงดาวบน Victory Fortesse หรือ Drukgyel Dzong ซึ่งกว่าจะถึงพวกเราจำเป็นต้องไต่เนินเขาสูงชันพอประมาณ กว่าจะไปเยี่ยมชมป้อมแห่งชัยชนะนี้ได้ตามคำบอกเล่าของไกด์ ป้อมแห่งนี้สร้างขึ้นมาเพื่อบ่งบอกถึงชัยชนะที่มีต่อชาวทิเบตผู้รุกราน ซึ่งป้อมแห่งนี้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างยาวนาน แต่ยังไม่ได้รับการบูรณะจากรัฐบาล เพราะยังขาดงบประมาณในการสนับสนุน

โรแมนติกที่ Paro Fortesse

          รุ่งเช้า...สถานที่เที่ยวแห่งต่อไป หลายคนอาจคุ้นตาเพราะเป็นสถานที่เดียวกับที่ซูเปอร์สตาร์ฮ่องกง-เหลียงเฉาเว่ยและแฟนสาวเข้าสู่ประตูวิวาห์ โดยเลือก Paro Fortesse  หรือ Paro Dzong นี่แหละเป็นฉากหลังในการถ่ายรูปชุดแต่งงานท่ามกลางลามะน้อย


ภูฏาน

          จากปากคำของ Tashi ไกด์ประจำตัวของเราบอกว่าป้อมแป่งนี้สร้างขึ้นเมื่อปี 1646 โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อเป็นกำแพงกั้นไม่ให้ข้าศึกเข้ารุกราน ภายในป้อมจะแบ่งแยกเป็นสถานที่ราชการและวัด ซึ่งก่อนเข้าป้อมจะแห่งนี้ไกด์ของเราจำเป็นต้องคาดผ้าสีขาวเพื่อถวายความสักการะเมื่อถามไถ่ว่าผ้าคาดนี้แต่ละชนชั้นสีเดียวกันหรือไม่ Tashi บอกว่า ถ้าเป็นคนธรรมดาจะใช้ผ้าคาดสีขาว ส่วนข้าราชการชั้นผู้ใหญ่จะใช้สีแดง เหล่ารัฐมนตรีใช้สีส้ม ส่วนกษัตริย์และผู้นำทางจิตวิญญาณจะใช้สีเหลือง ส่วนผู้หญิงสามารถเลือกใช้ผ้าหลากสีสันได้


ชาวภูฏาน

ภูฏาน

          ครั้นเมื่อเดินผ่านประตูป้อมจะมีภาพวาดฝาผนังแสดงถึงเทพเจ้าทั้ง 4 ทิศ ภาพฝาผนังอีกอันที่สำคัญคือภาพ Wheel of Life หรือกงล้อแห่งชีวิต อันประกอบด้วยสวรรค์ ครึ่งเทพ (Demi-God) โลกมนุษย์ สัตว์เดรัจฉาน นรกและเปรต ชาวภูฏานมีความเชื่อเหมือนคนไทยว่า ถ้าทำดีจะอยู่ในบริเวณที่เป็นสีขาว ส่วนทำชั่วจะอยู่ในบริเวณที่เป็นสีดำ


ภูฏาน

          พอผ่านพ้นบริเวณภาพวาดฝาผนังแล้ว เราจะเป็นสถานที่ราชการที่ดูเงียบสงบ และสำนักสงฆ์ที่อยู่ลึกเข้าไปข้างใน ภายในอุโบสถเป็นที่ตั้งของพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันส่วนฝั่งขวาจะป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต และฝั่งซ้ายเป็นพระพุทธเจ้าในอดีตกาล

          Tashi บอกกับเราในภูฏานมีคนนับถือศาสนาพุทธนิกายมหายานถึง 80% ที่เหลืออีก 20% นับถือศาสนาฮินดูและด้วยความที่คนภูฏานเป็นคนเคร่งศาสนามาก เหตุนี้จึงไม่มีการฆ่าสัตว์ใหญ่ เช่น วัว ควาย หมู ไก่ พวกเขาจึงนิยมนำเข้าเนื้อสัตว์จากอินเดียแทน


ภูฏาน

          นอกจากนั้น ชาวภูฏานกว่า 60% ทำอาชีพกสิกรรม คือปลูกมันฝรั่ง แอปเปิ้ล ส้ม ฯลฯ เพื่อส่งออกไปยังประเทศอินเดียและบังกลาเทศ แต่ร้ายได้หลักกลับเป็นการผลิตกระแสไฟฟ้าขายให้แก่อินเดีย และรายได้ที่สองคือ การท่องเที่ยว และการทำกสิกรรม ตามลำดับ

วัดใจ...ที่วัด Taktshang

          แม้จะตื่นแต่เช้าตรู่ แต่พวกเรายังคงมีเรี่ยวแรงพอที่จะไต่เขาระดับความสูงเหนือระดับน้ำทะเล 3,180 เมตร (ความสูงของดอยอินทนนท์บ้านเรายังแค่ 2,565 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล) ที่วัด Taktshang หรือ Tiger Nest วัดแห่งนี้สร้างขึ้นเมื่อศตวรรษที่ 17 โดยมีตำนานเล่าว่า ผู้มีอิทธิฤทธิ์ได้ขี่หลังเสือที่บินได้ขึ้นไปสร้างวัดอันศักดิ์สิทธิ์ถึงบนยอดเขาสูงเมื่อ Tashi เล่าจบ เราก็หันไปถามว่า ตัวเขาเองเชื่อมั้ยกับตำนานอันนี้ เสียงหัวเราอย่างอารมณ์ดีคือคำตอบของเขา


ภูฏาน

          และแล้วก็ถึงเวลาวัดพลังกายพลังใจของการปีนเขาสูงที่ใช้เวลาขึ้น 2 ชั่วโมงกว่า และลงอีก 2 ชั่วโมงกว่า แม้ในทริปจะมีคนกล้าขึ้นเขาโดยไม่ใช้ลา ล่อ และม้า แต่ส่วนใหญ่เมื่อได้ลองเดินแล้วจะพบว่า ความกดอากาศต่ำยิ่งทวีความเหนื่อยล้าแถมความชันของเขายิ่งทำให้การเดินขึ้นเขายากลำบากมากขึ้นเรื่อย ๆ ทางไกด์จึงให้พวกเราทยอยขี่ม้า ล่อ และลาตามใจชอบ


ภูฏาน

          ส่วนเราโชคดีหน่อยที่เลือกม้าที่ถูกผึกมาอย่างดีแล้ว ฉะนั้น ไม่ว่าม้าตัวข้างหน้าจะหยุดหรืออู้งานยังไง ม้าของเราก็จะทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีที่สุด เสียอย่างเดียวมันชอบเดินบนพื้นดินนิ่ม ๆ ที่อยู่ตรงไหล่เขา มองดิ่งลงไปก็เป็นทางลาดชันทำให้เกิดอาการหวาดเสียวไปตลอดทางเพื่อนร่วมเดินทางคนหนึ่งถึงกับบ่นว่า...ไม่มีกะจิตกะใจจะดูวิวข้างทาง เพราะความสนใจอย่างเดียวคือขาม้า...ที่จะตกหล่นไหล่เขาไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้! แต่ขาลงต้องเดินลงสถานเดียว เพราะไหล่เขาที่ชันจะทำให้เป็นอันตรายทั้งม้าและผู้ขี่ได้ ฉะนั้น ผู้จะขึ้นเขานี้ควรฟิตแอนด์เฟิร์มจริงๆ
ทัวร์ญี่ปุ่น ทัวร์สิงคโปร์  ทัวร์เกาหลี
ทัวร์ฮ่องกง  ทัวร์ยุโรป   ทัวร์ไต้หวัน  
ทัวร์จีน  ทัวร์มาเลเซีย   ทัวร์แอฟริกาใต้
ทัวร์เวียดนาม  ทัวร์กัมพูชา ทัวร์พม่า
ทัวร์ลาว ทัวร์มัลดีฟส์  ทัวร์อินเดีย
ทัวร์เนปาล ทัวร์ภูฏาน  ทัวร์ศรีลังกา
ทัวร์จอร์แดน ทัวร์อินโดนีเซีย  ทัวร์ฟิลิปินส์  ทัวร์ดูไบ
ทัวร์บาหลี  ทัวร์อียิปต์  ทัวร์รัสเซีย
ทัวร์โครเอเชีย  ทัวร์ตุรกี  ทัวร์อเมริกา
ทัวร์ออสเตรเลีย ทัวร์นิวซีแลนด์  ทัวร์บรูไน
Facebook

เว็บบอร์ด