พิษหึง
มหาแป้น" เล่าเรื่องพิษรักแรงหึงของนางตานี
ลุงหยอดเดินเซนิดๆ ออกจากร้านเหล้าชานเมือง มุ่งหน้าไปทางหลังวัดพระศรีฯ ที่ร่มครึ้มด้วยดงกล้วยตานี บางทีก็หยุดมองท้องฟ้าแดงฉานที่ตะวันเพิ่งลับทิวไม้ไกลลิบไปหยกๆ แล้วยก 28 ดีกรีเหลือเกือบครึ่งขวดเทใส่ปาก
ตะแกส่งเสียงฮ่า...ออกมาอย่างผาสุก ไม่แยแสมะดันกับมะยมสดจิ้มเกลือเหมือนตอนนั่งซดเหล้าอยู่ที่ร้าน...สายลมพัดซ่ามาเย็นวูบ ลุงหยอดเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนลับๆ ล่อๆ อยู่แถวดงกล้วยพอดี!
หรือจะเป็นไอ้หนุ่มวินที่มันปลูกกระท่อมอยู่ใกล้ๆ มีหน้าที่ดูแลดงกล้วยให้เจ้านาย สำหรับตัดขายส่งแม่ค้าที่ตลาดบางบัว...แต่เมื่อจ้องมองให้แน่ใจก็พบว่าเป็นผู้หญิงผมยาวรูปร่างสูงโปร่ง อกอวบพุ่ง สะโพกหนั่นหนาผึ่งผายกำลังยืนพิงต้นกล้วยอยู่เดียวดาย
"ใครวะ? ไม่เคยเห็นหน้า..." ชายชราพึมพำ ซดเหล้าเข้าไปอีกกร๊วบ...หมู่บ้านอยู่เลยดงกล้วยไปทางซ้ายมือ ถัดจากนี้ก็คือทุ่งนาเวิ้งว้าง...พวกอีสาวชาวบางก็ล้วนแต่รู้จักมักคุ้นทั้งนั้น ไม่ว่าบังอร พลับพลึง หรือว่าบัวเผื่อนที่เพิ่งเติบสาวมาได้สองปี ถึงจะผิวขาวสาวระหงแต่ดูอวบสะพรั่ง อะร้าอร่ามไปทั้งเนื้อทั้งตัว...เหมือนกับสาวแปลกหน้าที่แกเพิ่งแลเห็นหยกๆ
อ้าว? มันหายไปไหนเสียแล้วล่ะ? หรือว่าจะเป็นนางตานี...
ลุงหยอดขนลุกซ่า ใช้หลังมือขยี้ตาด้วยความตื่นเต้น แต่ก็มองไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นเสียแล้ว...หรือว่าเป็นนางตานีจริงๆ เพราะตอนเดินออกจากหมู่บ้านผ่านไปร้านเหล้าก็เห็นว่าต้นหนึ่งเพิ่งจะ "ตายพราย" ไปวันสองวันนี่เอง!
ชายชราเทเหล้าลงคอพลั่กๆ แลบลิ้นเลียปากก่อนจะรีบเดินไปที่ตานีตายพรายต้นนั้น เหลียวซ้ายแลขวาแต่ก็มองไม่เห็นใคร...ด้วยฤทธิ์เหล้าที่ซ่านซ่าอยู่ในสายเลือด ลุงหยอดก้าวเข้าไปกอดรัดต้นกล้วยตานีพลางงึมงำว่า...ต้องโอ้โลมปฏิโลมยังงี้ละวะ เผื่อจะใจอ่อนมั่ง
บัดดลนั้นเอง! อะไรบางอย่างก็ยันโครมเข้าตรงกลางอก เล่นเอาร่างผอมกะหร่องของชายชรากระเด็นไปก้นจ้ำเบ้า ขวดเหล้ากระเด็นหลุดมือ ตะแกรีบคว้าของรักขึ้นมาได้ แล้วเดินจ้ำอ้าวพลางแช่งด่าไม่ขาดปาก...เห็นกูแก่ใช่ไหมวะเลยถีบกูเข้าให้ สงสัยจะชอบหนุ่มกำยำอย่างไอ้วินล่ะซีวะ!
ยังดีที่เหล้าก้นขวดยังเหลือ...เกือบจะเทเข้าปากก็ชะงักกึก เมื่อมองเห็นร่างตะคุ่มๆ ของหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังกอดรัดกันอยู่ท้ายสวนกล้วยพอดี
"ไอ้วินโว้ย!" แกร้องตะโกนด้วยความเสียงสังหรณ์ เห็นคนทั้งสองผละจากกันหันมามอง "อ้าว? อีเผื่อน ค่ำมืดแล้วไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง เดี๋ยวแม่มึงก็ตามมาแหกอกหรอก อีนี่!"
เสียงลุงหยอดไม่ใช่เบาๆ สาวเจ้ารีบหมุนตัวกลับ วิ่งตื๋อไปตามทางเดินแคบๆ ริมคันนา หายลับไปจากดงไม้ ชายชราเดินเข้าไปหาไอ้วินพลางส่ายหน้าอ่อนใจ
"กูขอเถอะวะ ตอนนี้น่ะ ไม่ว่านังอรหรือนังพลึงมึงเก็บเรียบมาแล้วทั้งนั้น! อย่า...ไม่ต้องถามว่ากูรู้ยังไง? แน่ะเฮ้ย! ไม่ว่าอะไรในทุ่งบางเขนนี่มันรอดหูรอดตากูไม่ได้หร็อก...มึงก็รู้ว่ากู้รักมึงเหมือนลูกเหมือนหลาน นังเผื่อนน่ะขอให้งดไว้ก่อน นึกว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานก็แล้วกัน...เดี๋ยวก็โดนนางตานีมันหักคอเอาจนได้"
<>bตาหยอดพูดยืดยาวแล้วแหงนหน้ากระดกเหล้าเป็นครั้งสุดท้าย...
"มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มานอนกับฉันสองคืนแล้ว ชื่อแปล๊กแปลก...ชื่อตานี!" เจ้าวินบอก ชายชราสำลักพรวด ครางอ๋อย "ฉิบหายแล้ว! อย่ายุ่งกับนังเผื่อนเชียวนา มันเอาตาย! ตัวมึงก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วยรู้มั้ย?"
ไอ้หนุ่มหน้าเข้มอดหัวเราะไม่ได้ "คืนนี้บัวเผื่อนสัญญาว่าจะหลบแม่มาหาฉันนะลุง แล้วจะให้ทำยังไง?"
ตาหยอดทำท่าเหมือนจะล้มแผละลงทันใด!
"เมียสองต้องห้าม มึงก็รู้ นี่เป็นเมียผีกับเมียคน! เดี๋ยวก็แหกอกกันกระเจิงเท่านั้นเอง...เอางี้! ถ้านังเผื่อนมันแรดมาหาก็ไล่ให้มันกลับบ้านซะ บอกว่ามึงปวดหัวตัวร้อน เป็นไข้เป็นหนาวอะไรก็พูดไป...เผื่อนางตานีเกิดโผล่เข้ามาเห็นเข้ามีหวังตายดับทั้งคู่! โธ่โว้ย..."
ยอดกล้วยไหวซ่าเสียงสะท้านใจ ลุงหยอดขนลุกเกรียว กำชับกำชาไอ้วินด้วยความห่วงใยอีกครั้ง ก่อนเหวี่ยงขวดเหล้าทิ้ง เดินโซซัดโซเซกลับบ้านใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...
วันรุ่งขึ้น ชายชรารีบจ้ำอ้าวมาที่กระท่อมริมดงกล้วย ใจหายวับเมื่อเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังออกันอยู่ที่นั่น ครั้นแหวกคนเข้าไปดูก็เข่าอ่อนยวบ เมื่อเห็นร่างของไอ้วินกับบัวเผื่อนนอนผ้าผ่อนหลุดลุ่ย รอบคอเขียวช้ำ...นัยน์ตาเบิกโพลงเหมือนเห็นภาพสยดสยองพองขนสุดขีดก่อนจะสิ้นใจ!
