ออกตัวก่อนว่าเราซิ่วมากจาก ม.เก่า เป็น ม.ชื่อดัง แต่สังคมแย่มาก คือตอนแรกเราก็มีแกงค์เหมือนกัน คิดว่าจะไปด้วยกันได้ แต่พออยู่ไป พวกนั้นเค้าชอบเที่ยว ชอบของแพง ชอบกินร้านอาหารดีๆ ซึ่งต่างกับเรา เราจะแบบเอ๋อร์ๆ บ้าการ์ตูน ดูละคร พอนานไปก็รู้สึกเหมือนจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ทำให้เราเหมือนเป็นคนนอกที่คอยเดินตามพวกเขา เราเลยถอยออกมา เพราะเวลาไปมหาลัยเราเหมือนลอยเคว้งอยู่คนเดียว ทำให้ไม่อยากไปเรียนเลย คือมันไม่ใช่สังคมของเรา จำเป็นหรือเปล่าว่า ม.เอกชน ต้องมีสังคมเหมือนกันแบบนี้ทุก ม.

มันอ้างว้าง มันเหงา มันอายเวลาต้องเดินคนเดียว เรามาจากต่างจังหวัด มาเรียนใน กทม ย้ายมหาลัยมา 3 แห่ง เพราะสาเหตุของการไม่มีเพื่อนนี่ล่ะ เพราะอะไร? เพราะเรา เริ่ด เชิด หยิ่ง นั่นคือคำจำกัดความของเราสำหรับเพื่อน แต่รู้ดีว่าไม่ใช่ตัวเรา พวกเค้าไม่เหมาะกับเรา เราไม่ชอบโกหก ฟุ้งเฟ้อ (ทั้งที่บ้านมีฐานะ) ผิดกับพวกเค้าที่อวดรวย โอ้อวดในสิ่งที่ไร้สาระ เช่น โทรศัพท์ใหม่ เที่ยวกลางคืนที่ไหน อะไรที่วัยรุ่นเค้าทำกัน เราเข้าใจแต่ไม่ใช่ตัวเรา พอคบเพื่อนกลุ่มที่สอง ก็เป็นประเภท มีน้อยใช้น้อย ไม่มีก็ไม่ใช้เลย แต่เราจะนั่งแท็กซี่มาเรียนทุกวัน อยากกินไรก็กิน คือเราไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยแต่ก็ไม่ได้ประหยัดจนเกินไป เพื่อนกลุ่มนี้ก็ไม่ชอบเราอีก หาว่าเราทำตัวเด่นกว่า คือเจอเพื่อนแบบนี้ตลอด เราเรียนได้เทอมเดียวก็ลาออก ย้ายที่ใหม่คือที่นี่ ม.กรุงเทพธนบุรี ที่สุดท้าย ตอนแรกก็คิดเราจะไม่ง้อเพื่อนแล้ว เรียนเสร็จกลับบ้าน ไปไหนคนเดียวก็ได้ แต่สังคมที่นี่แตกต่างจาก ม.ที่เราเคยเรียน คือมีเพื่อนทุกแบบที่เราเคยเจอ แต่เค้าสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างกลมกลืน ไม่มีมาแบ่งชั้นรวย เธอจนนะ เพราะอะไร เพราะเรามาหาความรู้ มาหาประสบการณ์ต่างหาก มาใช้ชีวิตที่ตั้งอยู่ในความเป็นจริง เพราะอาจารย์มักพูดหน้าชั้นเสมอว่าเรามาเรียนและใช้ชีวิตเพื่อก้าวไปสู่อนาคตที่สวยงาม ไม่ใช่มาเรียนเพื่อรับกิเลสและริลองอบายมุข ทั้งอาจารย์และกลุ่มเพื่อนก็จะคอยดึงกันไปทางที่ดี จนทุกวันนี้เราก็เรียนจบมาได้แบบมีความสุขและรู้จักใช้ชีวิต
ในกระทู้คือประสบกาณ์ที่เราเคยเจอ แต่ตอนนี้เรามีสังคมใหม่ที่ดีกว่าแล้วค่ะ